آیینه قمر

امشب

ماه

می تواند خودش را ببیند

 

کار دارند عاشقان با شب

بهترین فرصت تمنا شب

مزد امشب نماز فردا شب

من مناجات مى­ کنم با شب

شب مناجات مى کند با ماه

 

 سر ماه است عمامه ­ى خورشید

دست ماه است نامه­ ى خورشید

تن ماه است جامه­ ى خورشید

ماه یعنى ادامه­ ى خورشید

مى شود آفتاب شب ­ها ماه

 

سر و کارم که با سحر افتاد

جگر من به دردسر افتاد

خواب در چشم­ ها اگر افتاد

بار ما گردن قمر افتاد

همه خوابیده­ اند الا ماه

 

 اشک­ هاى مرا جگر گفتند

به من از کودکى شرر گفتند

از ابوالفضل بیشتر گفتند

اشتباه است اگر قمر گفتند

تازه یک چشم اوست صدتا ماه

 

 تا کنار حسین ما رفتیم

تا که باب الحسین را رفتیم

با ابوالفضل کربلا رفتیم

هر کجا رفت و هر کجا رفتیم

جلو انداخت کار ما را ماه

 

 همه در محضرش وضو دارند

از سر کویش آبرو دارند

و توسل به دست او دارند

بعد ازین اهل ­بیت عمو دارند

چه عمویی -ببین- سراپا ماه

 

 چشم­ هایش همان جلالش باد

ماه قربان آن جمالش باد

صلوات خدا به بالش باد

شیر ام­ البنین حلالش باد

کیست عباس: کوه، دریا، ماه

 

بیشتر جلوه مى ­کنى در شب

مى شود با تو دیدنى ­تر شب

وقت وصل است وقت آخر شب

شب که از راه مى رسد هر شب...

ماه را مى کند تماشا ماه

 

کوچه کوچه پى گدا مى ­گشت

سنگ در دست او طلا مى ­گشت

سایبان سه ­ساله ها مى­ گشت

آن­قدر بین کربلا مى ­گشت

دور زینب به­ جاى زهرا ماه

 

غیر از ام البنین ندیده کسى

چشم او را نبین، ندیده کسى

ماه را در زمین ندیده کسى

هیچ جا این چنین ندیده کسى...

تشنه لب آفتاب، سقا ماه

 

 چشم­ هایش به خیمه ­ها افتاد

مشک هم زیر دست و پا افتاد

هیبتش از سر و صدا افتاد

دست ­هایش جدا جدا افتاد

شد ستاره ستاره حالا ماه

 علی اکبر لطیفیان